Sztuka współczesna, nazywana tak zresztą tylko umownie, rozpoczyna się w 2 połowie XX w. Nie ustalono jeszcze dla niej dokładnych ram czasowych z powodu wielości tendencji. Nazywa się ją również sztuką po II wojnie światowej.
Prawie cała sztuka współczesna ma swoje korzenie w sztuce modernistycznej, toteż występuje jako jego kontynuacja albo negacja. Kwestią dzielącą kierunki powstałe w tym okresie jest stosunek do tradycji. Część artystów uważa, iż tradycja stanowi pewną całość, nierozerwalną ciągłość, więc to, co powstaje jako nowe jest zawsze jakimś odniesieniem do starego. Znaczna większość twierdzi, że przeszłość stanowi całkowicie zamknięty etap, a sztukę należy zacząć na nowo. Początek tej „buntowniczej” wobec tradycji postawy dali dadaiści oraz futuryści, kontynuowali zaś post-moderniści. Pierwszym z powojennych fenomenów, a dającym lawinowe skutki dla sztuki współczesnej, był informel, czyli ekspresjonizm abstrakcyjny. Tym mianem obejmuje się rodzaje abstrakcji niegeometrycznej, wyróżniającej się przede wszystkim żywiołowością
i spontanicznością.
Najnowsze komentarze